Podziemia A'rd

Półdemon *Admin*

Wysokie sklepienie jaskini ginie w pełzającym wszędzie mroku, który płoszony jest jedynie w centrum pomieszczenia. Na środku powiem znajduje się idealnie owalna tafla niezwykle czystej wody, z której to dna promieniuje błękitny, ujmujący blask. Przegania on mroki pod ściany, wabi każdego obecnego do swego otoczenia. Zgubiony ten, który niechybnie napił się choć łyk tej przejrzystej cieczy, albowiem spożyć spokojnie mogą ją tylko dusze i zjawy.
Sufit podtrzymują nierówno ociosane kamienne kolumny, na których niezgrabna ręka wyrzeźbiła dziwne karykatury wilków oraz innych stworzeń. Niejednokrotnie dostrzec wśród nich można smoki, gryfy, magiczne konie, lecz największą grozę roztaczają wykute Koszmary oraz Istoty Piekielne.
Nieprzyjazne to miejsce tuli do snu martwych, nawołuje płaczliwym głosem żywych, ażeby i oni pogrążyli się w wiecznym śnie.

Demon

Weszła tu całkiem spokojnym, eleganckim krokiem. Zamiotła ogonem. Poprawiła grzywkę i zbliżyła się do źródła.
-Zgubiony ten, który niechybnie napił się choć łyk...-wyszeptała. Otworzyła szeroko oczy. Odbijała się w nich tafla krystalicznej wody, oczy Salome stały się... Błękitne. Po raz pierwszy od dawna poczuła to coś. Coś pociągającego, a zarazem strasznego. Piekielne jęki dochodziły jej uszu. niechybnie, była to siedziba diabelskich istot. Stworów z piekła, wytworów Złego Pana. Salome zbliżyła pysk do wody. Bardzo chciałaby spróbować, napić się choć łyk tego piekielnego napoju... Powstrzymała sie.

Półdemon *Admin*

A pomiędzy dwoma kolumnami, wysokimi i ozdobionymi ohydnymi płaskorzeźbami, stała spokojnie czarno-czerwona wadera, mierząc żółtym wzrokiem pochylającą się nad krystaliczną wodą wilczycę. Niczym cień przemknęła dalej, poruszając się bezszelestnie, przywodząc na myśl bardziej cień niźli coś realnego, zbudowane z kości, mięśni, skóry, futra...
- Zgubione, zgubiony - zamruczała niczym kot, złoty zegarek dyndający pod szyją odbił kilka słabych promieni pochodzących z jeziorka.

Demon

Podniosła łeb i postawiła uszy. Łypnęła w stronę czarnej wadery. Kto to? nigdy jej nie widziała, ale wyglądała ona na kogoś ważnego. Patrzyła na nią jak na obraz. Odeszła na bok. Sama nie wiedziała czemu. Z otwartymi szeroko ślepiami przeniosła swój wzrok na talfę wody.

Półdemon *Admin*

- Czyżbyś chciała wybrać się w bolesną podróż? - odezwała się, wyłaniając się wreszcie z czarnego, gęstego cienia. Na jej smukłą sylwetkę padł dziwny, mistyczny blask pochodzący z dna jeziorka. Żółte ślepia obserwowały nieznajomą, wbijały się w nią, nie odrywały się od niej nawet na sekundę. Machnęła puszystym, upstrzonym czerwoną siatką plam ogonem, zbliżając się zaledwie o dwa kroki. Złożone skrzydła przylegały do boków, złoty zegarek chwiał się pod szyją.
- Czegóż szukasz w świecie umarłych? - zapytała.

Demon

Ułożyła uszy przy ciele.
-Spokoju.-odparła krótko i znów odwróciła w stronę wody. Oglądała swoje odbicie. Nie była zwykłym wilkiem, ale nie wiedziała, do czego się nadaje. Niczego w życiu nie próbowała. O nic się nie starała... Jej życie to pusty film, melodramat rodzinny. Kicz. Pic na wodę. Mimo wszystko czuła potrzebę życia. Nadzieję widziała we źródełku, to małe cudo dodawało je otuchy.

Półdemon *Admin*

- Jeżeli pragniesz błąkać się poprzez wieczność po tych podziemiach, śmiało. Napij się - powiedziała, a w jej głosie zabrzmiały nuty niebezpiecznie zbliżone do ironii. Ślepia zmrużyły się, ciągle wpatrując się w sylwetkę jasnej wadery.
- Jeżeli pragniesz wiecznego spokoju pełnego potępionych krzyków i łkania, śmiało. Napij się - rzekła, podchodząc jeszcze jeden krok. Kroki nie zabrzmiały w ujmującej ciszy groty, łapy nie dały znać, iż stąpają po podłożu. Cicho... milczenie... Spokój?

Demon

Przewróciła oczami.
-Nie napiję się.-rzuciła krótko.
-Znam legędę i przestrogi, wierzę w duchy... Chego chcieć więcej?-dodała i wróciła do obserwacji wody. Daje życie, a ta je odbiera. Salome odeszła na kilka króków i zbliżyła sie do jednej z kolumn.
-Maszkarony...-wyszeptała wpatrzona w rzeźbę.

Półdemon *Admin*

Na jej pysku pojawił się krzywy uśmiech, gdy wadera nazwała płaskorzeźby maszkaronami. Podeszła niespiesznie do jeziorka, spoglądając na krystaliczną, otoczoną szafirową poświatą taflę.
- Twe imię brzmi... - rzuciła w przestrzeń.

Demon

Postawiła uszy, ale nadal przyglądała sie płaskorzeźbom. Chodziła dookoła jeziorka dokładnie lustrując każda kolumnę. Na jednej z nich ujrzała wilka pożerającego drugiego wilka.
-Czyżby... Opętanie? Demon?-pytała sama siebie.

Półdemon *Admin*

Spojrzała na waderę kątem oka, rozkładając nieco swoje skrzydła. Jeszcze ani razu nie wzbiła się na nich w powietrze, nie wzleciała ku błękitnemu nieboskłonowi. Ich obecność zawdzięczała krwi ojca. Na pysku pojawił się szerszy uśmieszek.
- Nie każdy demon opętuje ofiarę - powiedziała.

Demon

Zwróciła się w stronę wadery.
-To jak to wygląda?-spytała ze wzrokim pełnym niedowierzania. To w takim razie... Czym były demony? Duchami? Nie, demonami. Ale w takim razie, co znaczy demon?

Półdemon *Admin*

- Demony to istoty o niezwykłej mocy, jedne są niezwykle podobne do duchów, lecz bardziej materialne i to właśnie one opętują stworzenia. - Usiadła, owijając ogonem łapy. - Inne zaś są odrębnymi stworzeniami, z krwi i kości zbudowanymi, w pełni realnymi. Żyją w swych kryjówkach, polują, pożywają się normalną zwierzyną - dodała, wpatrując się w jedną z płaskorzeźb.

Demon

Pokiwała głową. Zrozumiała, czym sa demony. Nieokiełznana siła...
-A ty?-mruknąła pod nosem. Wadera miała skrzydła, więc dlaczego coś miałoby jej nie łączyć ze światem duchów? Nie każdy wilk latać potrafi, a co dopiero posiada skrzydła. Salome westchnęła. zmarszczyła czoło i długo nad czymś myślała.

Półdemon *Admin*

Nie wiadomo skąd w jej łapie pojawiła się zwierzęca czaszka o dwóch długich kłach. Podniosła ją do góry, aby nieziemski blask jeziorka mógł ją lepiej oświetlić. Mistyczne promienie przesunęły się po nagiej, białej kości leniwie, nadając przedmiotowi nierealnego wyglądu.
- To czaszka mego ojca - rzekła nad wyraz spokojnie i, o dziwo, bez krztyny ironii. - Był demonem.